•  

          Wychowanie zdrowotne jest integralną częścią kształcenia i wychowania, mającą na celu promocję zdrowia oraz kształtowanie prozdrowotnych postaw wśród dzieci i młodzieży.

          Główne założenia wychowania zdrowotnego wg MEN:

          1. Holistyczne podejście do zdrowia – uwzględnia fizyczne, psychiczne, społeczne i emocjonalne aspekty zdrowia.
          2. Edukacja prozdrowotna – przekazywanie wiedzy na temat zdrowego stylu życia, prawidłowego odżywiania, aktywności fizycznej, higieny i zapobiegania chorobom.
          3. Kształtowanie postaw i umiejętności – rozwijanie kompetencji takich jak:
            • świadomość wpływu stylu życia na zdrowie,
            • umiejętność dokonywania zdrowych wyborów,
            • radzenie sobie ze stresem,
            • przeciwdziałanie uzależnieniom.
          4. Współpraca szkoły z rodziną i środowiskiem lokalnym – zaangażowanie rodziców i instytucji w promocję zdrowia.
          5. Bezpieczeństwo i profilaktyka – przeciwdziałanie przemocy, uświadamianie zagrożeń (np. cyberprzemoc, substancje psychoaktywne).
          6. Dostosowanie do wieku i potrzeb uczniów – treści realizowane są na różnych etapach edukacyjnych w ramach przedmiotów (np. przyroda, biologia, wychowanie fizyczne) oraz programów profilaktycznych.

        • PODSTAWOWE ZASADY PIERWSZEJ POMOCY

          1. Zabezpieczenie miejsca zdarzenia (zasada bezpieczeństwa)

          • Zatrzymaj się, rozejrzyj się, oceń zagrożenie – nie podchodź, jeśli Twoje życie lub zdrowie byłoby narażone.
          • Zabezpiecz miejsce wypadku (np. ustaw trójkąt ostrzegawczy, włącz światła awaryjne, odsuń się od zagrożenia).

          2. Ocena stanu poszkodowanego

          • Podejdź bezpiecznie, nawiąż kontakt słowny: „Halo! Czy mnie słyszysz?”
          • Brak reakcji? Przejdź do oceny oddechu.

          3. Wezwanie pomocy

          • Zadzwoń pod 112 lub 999 – przedstaw się, powiedz co się stało, ile osób jest poszkodowanych, gdzie jesteś.
          • Nie rozłączaj się pierwszy!

        • RESUSCYTACJA KRĄŻENIOWO-ODDECHOWA (RKO)

          1. Sprawdzenie przytomności i oddechu

          • Potrząśnij delikatnie za ramiona, zapytaj: „Czy wszystko w porządku?”
          • Jeśli brak reakcji – udrożnij drogi oddechowe (odchylenie głowy i uniesienie żuchwy).
          • Przez 10 sekund obserwuj, czy poszkodowany oddycha prawidłowo.
          • Brak oddechu lub oddech agonalny = zatrzymanie krążenia

          2. Wzywamy pomoc i rozpoczynamy RKO

          • Zadzwoń pod 112 (jeśli nie zrobiłeś tego wcześniej).
          • Poproś kogoś o przyniesienie AED (automatyczny defibrylator zewnętrzny), jeśli jest dostępny.

          3. Uciskanie klatki piersiowej

          • Ułóż dłonie na środku klatki piersiowej (na mostku), ramiona wyprostowane.
          • 30 uciśnięć: głębokość 5–6 cm, tempo 100–120/min.

          4. Oddechy ratownicze (jeśli potrafisz)

          • 2 oddechy metodą usta–usta (po 30 uciśnięciach).
          • Jeśli nie potrafisz lub nie chcesz wykonywać oddechów – kontynuuj tylko uciski.

          5. Użycie AED

          • Włącz urządzenie, postępuj zgodnie z jego poleceniami głosowymi.
          • Jeśli AED zaleci defibrylację – odsuń się od poszkodowanego i wykonaj wyładowanie.
          • Po defibrylacji: kontynuuj RKO (30:2) do przyjazdu zespołu ratownictwa lub powrotu oznak życia.

          6. RKO u dzieci (1–8 lat) – różnice:

          • Zaczynamy od 5 oddechów ratowniczych.
          • Następnie 30:2 (jeśli jeden ratownik), 15:2 (jeśli dwóch).
          • Uciskamy klatkę jedną ręką, na głębokość około ⅓ wysokości klatki piersiowej.